Miałam Wam opowiedzieć pewną historyjkę. Muszę więc zacząć od początku. A dokładniej od mojej zmiany zmiany w pracy (:D). Jak wiecie do tej pory pracowałam na nocki, ale w związku z ciążowymi planami, jeszcze przed wyjazdem do Stanów złożyłam wniosek o przeniesienie na dniówki. Jak poprosiłam tak też się stało, w wraz z dniem 5 sierpnia zaczęłam pracę na porannej zmianie.
Idąc tam wiedziałam, że jest na tej zmianie, na moim departamencie jedna polka. Z resztą czasem zamieniałyśmy zdanie mijając się rano w toalecie. Ona jak się okazało zawsze pracuje na stanowisku, na którym naklejamy ceny na metki, tak więc przy pierwszej okazji gdy i mnie tam wysłano postanowiłam się bliżej zapoznać i zajęłam stanowisko obok niej. Tak jak się spodziewałam, przegadałyśmy całą zmianę w międzyczasie naklejania tych cen. Tyle, że… mimo to nie mogłam się doczekać końca zmiany. A dlaczego? Dlatego, że ta kobita (bo jak się okazało ma 42 lata) okazała się jakąś fanatyczką tego korpo zwanego naszym chlebodawcą. Przez 8 godzin, nie padły tematy osobiste (wiadomo, jak poznajesz kogoś nowego to się gada o tym, skąd jesteś, czemu tu jesteś, gdzie mieszkasz, ile tu pracujesz, czy masz rodzinę, dzieci, nie wiem co tam jeszcze). Non stop gadała o pracy, o firmie. Przeżywała, że ktoś przy stoliku obok przymierza czapkę (przecież to nie higieniczne!), albo ogląda sobie buty zamiast zapitalać jak mróweczka i naklejać naklejeczki jak maszyna. Ze cztery razy wracała do tematu, o jakiejś tam swojej przygodzie, jak to jakaś laska, której ona chciała pomóc, nagadała na nią jakichś kłamstw szefostwu. Mówiła o tym, jak to ona zawsze daje z sieie wszystko, i wyrabia normę, a jak pracowała na stacji (inne stanowisko pracy, gdzie się pakuje rzeczy do wysyłki) to w ogóle była jedną z najlepszych na wydziale! Matko słuchać się tego nie dało. Dlatego, następnym razem gdy zostałam wysłana na te naklejki to zajęłam stanowisko dalej od niej… To później wydawało się, że strzeliła w ogóle focha o to, że nie podeszłam do niej pracować obok… Jeden jedyny plus tej znajomości. Jak usłyszała, że jestem w ciąży to namówiła mnie na wzięcie sobie krzesła (ogólnie u nas w pracy się nie siedzi. Nigdy. Chyba, że masz jakieś medyczne ku temu wskazania i kwit od lekarza albo… jesteś w ciąży. I ja to wiedziałam, ale byłam pewna, że to krzesło będzie mi się należało dopiero po 12 tygodniu, jak przyniosę od położnej kwit… Jak powiedziała, tak zrobiłam i nigdy się do mnie o to nie przyczepił. Mało tego, również z powodu ciąży też jestem na stałe na tych naklejkach, a to najlżejsza praca chyba na całym magazynie. No tyle, że mają to stanowisko likwidować i ciekawe co mi wtedy przydzielą, ale to inny temat.
Wracając do nowej koleżanki, nadając jej imię Marta. To jeszcze nie wszystko. W trzecim tygodniu mojej pracy na dziennej zmianie, pewnego dnia przysłano nam do pomocy kilka osób w z innego wydziału, bo tam nie mieli pracy a u nas było aż nadto. Przy stoliku obok mnie zaczęła pracować taka młoda blondyneczka, która po pół godziny nieśmiało zaczęła mnie zagadywać. Jak się po chwili okazało, również była polką, czego Marta nie raczyła od razu nam wzajemnie powiedzieć i nas sobie przedstawić (jak się potem okazało, to miały ze sobą na pieńku z tą młodą, choć nie bardzo wiedzieć o co). Dopiero gdy usłyszała, że się pocimy po angielsku do siebie to MI, mi powiedziała ,,B., to też jest Polka, nie musisz po angielsku”. * No i tu się okazało, że mamy o czym gadać. Mimo, że (nazwijmy ją Asia) Asia ma 18 lat, to od razu złapałyśmy jakąś nić porozumienia, i przegadałyśmy calutki dzień. A, że na magazynie jest głośno od tych wszystkich taśm, wózków widłowych itd, to normalnie aż gardło mnie bolało na drugi dzień i miałam chrypę. No ale… właśnie. Miło się gadało i szybciej leciał czas, przy czym ja cały czas pracowałam. Jednak Asia się opierdzielała, bo jak mówiła, był to jej ostatni dzień w tej pracy, gdyż od następnego dnia zaczynała College, więc jej nie zależało. I wyobraźcie sobie, że… koleżanka Marta poszła i nas podpier****ła, że gadamy po polsku i mało pracujemy! No myślałam, że padnę… serio. Co za trollem trzeba być… Na prawdę na tej firmie każdy sobie nieraz pogada, wszyscy są wyluzowani, a ona ma spinę jak nie wiem co! No ale jak już zgłosiła ,,problem”, to supervizorka musiała ,,zareagować”, zwrócić uwagę. A tak to nikogo by to nie obchodziło, bo pracuję w tej firmie ponad 3 lata i NIGDY nie widziałam, żeby Team Lider, albo Supervisor przyszedł i zaglądał ludziom w kartki, kto ile zrobił i ochrzaniał, że zrobił ktoś za mało. (zapisujemy w takich tabelkach ilość naklejonych cen i numer zamówienia). A uwierzcie nie raz widziałam, jak inni się opierdzielają, bo zdarzyło mi się przechodząc zerknąć na czyjąś kartkę, albo np. zauważyć, że ktoś poszedł do łazienki i nie ma go prawie godzinę… A wiemy, że to ona, bo, Supervizorka wyraźnie powiedziała, że ,,ona ma to gdzieś, ale musi zareagować, bo dziewczyna która siedzi obok nas zgłosiła, że nie pracujemy”. Pouczyła Asię, pokazała jej jak sobie radzić, bo ta udawała, że niby nie umie ogarnąć tego systemu… Ale to nie wszystko. Cała sytuacja z Supervizorką miała miejsce gdy Marta była na przerwie… Gdy zaś wróciła to oczywiście się nie odzywała, dopóki ja nie poszłam do toalety. Gdy tylko odeszłam to jakby nigdy nic nagle podeszła do Asi i się zapytała ,,cześć Asiu, wszystko w porządku?!” Z perfidnym uśmiechem na twarzy… Ta jej odpowiedziała, że tak, dzięki za troskę i pobiegła za mną do kibla mi to powiedzieć, bo sama nie mogła uwierzyć. Rozumiecie? Jaka pinda?! Asia odeszła, a ja muszę ze pindą dalej pracować. Dobrze, że już niedługo… Też mieliście takie wredne przypadki w pracy? 🙂
* O mały włos a nie zdradziłam swojego imienia w tym zdaniu 😛
3 majcie kciuki i podeślijcie trochę mocy, żeby sprawnie nam szła robota. 🙂