… to drugie zaczyna się, gdy uswiadomi sobie, że ma tylko jedno.
Pomału wracam do siebie. Szwy dalej ciągną ale już jestem w stanie sama sie wykąpać, ubrać i wstać z łóżka. Dzisiejszy wpis to będzie dość szczegółowy opis mojego porodu, więc ostrzegam bo nie każdy moze chcieć czytać. Piszę bloga głównie dla siebie i chcę ten dzień mimo wszystko zapamiętać…
Tak jak Wam pisałam 3 dni przed terminem przyjęto nas na szpital na wywołanie porodu z powodu małej ruchliwości dziecka. Podano mi tabletki na zmiękczenie szyjki. Potrzebabyło az 3, podawanych co 6 godzin. W końcu zyskaliamy rozwarcie na 1cm i mozna bylo przebić pecherz i podać oxytocyne. Musieliśmy tylko poczekać, na wolne łóżko na porodówce. W niedzielę o 15 podpięto kroplówkę z oksytocyną i zabawa sie zaczęła.. O 1 w nocy, czyli po 10 godzinach mieliśmy 7cm rozwarcia, ale ból już nje przerastał i poprosiłam o znieczulenie zewnatrzoponowe. I tak sobie odpoczęłam a rozwarcie robiło sie samo.. okolo 5 już było pełne ale nie czułam partych. Trzebabylo czekać, az zejdzie znieczulenie, żebym wiedziała, kiedy przeć. Niestety Izunia nie wystawiła się dobrze w kanał i za nic nie przybliżała siedo wyjscia. Lekarze zdecydowali o CC. Ja z resztą też nie miałam juz siły przeć..
W 20 minut było po wszystkim. Niestety nie miałam nawet sił utrzymać jej w ramionach, przystawic do piersi. To było okropne. Najgorsze chyba. Tak czekałam na ten moment, a nie miałam sił przytulić własnego dziecka… ledwo zdążyłam poprosić żeby ja wzieli bo nie dam rady… gdy nagle usłyszałam krzyki, ,,ona krwawi, zabieramy spowrotem”. Potem wszystko pamiętam jak przez mgłę. Pamiętam strach, pamietam, jak bardzo było mi niedobrze a oni podali mi miskę i kazalibwymiotowac leżąc na plecach! Pamiętam, że pytali czy wyrażam zgodę na przetoczenie krwi, czy zgadzam sie na operację, która może skończyć się usunięciem macicy. Pamiętam jak podpisałam zgodę, pamietam jak duszno mi było pod maską z tlenem. A potem pamiętam jak już obudziłam się na OIOMie. Moje łóżko stało na wprost napisu ,,You are on Critical Care Ward in North Manchester General Hospital”.
Czułam się jakby mnie ktoś całą mocno poobijał. Mnóstwo kabli i rurek wokół mnie. Jak filmie. Tylko ze mną w roli głównej. To jednak z takich rzeczy, które ogladsmy na ekranach TV i wydaje nam się, że nas nie dotyczą i nigdy nas nie spotkają. Ale już się nie bałam. Czułam sie chujowo, ale stabilnie. Opiekę miałam świetną, wiedziałam, również, że moja córeczka jest bezpieczna z tatą. Tylko czułam się tak.. chuj**wo jak nigdy w życiu.
Niestety spędziłam na OIOMie ponad dobę. W tym czasie moja córeczka musiała być karmiona Mlekiem Modyfikowanym. Ale we wtorek rano przebiegła do mnie jedna z położnych, które pomagały mojemu Mężowi (zaznaczę, ze dostał prywatny pokój, żeby zająć się córką) i powiedziała, że moja córeczka jest zdesperowana na moje mleko, że MM jej nie podchodzi i ściągnęła ręcznie siarę i podała Malutkiej strzykawką. Po południu mnie już przenieśli na zwykłą salę po porodową i mogłam w końcu przytulić moją córeczkę..
Ogólnie w szpitalu leżeliśmy do soboty. Izunia miała naświetlania , a ja dochodziłam do siebie. Moj Mąż każdego dnia udowadniał mi jak bardzo mnie kocha. Udowadniał, że to co przyrzekał przed ołtarzem, to nie były tylko puste słowa… To co dla mnie robił i jak sie mną i Izunią opiekował też jest jak z filmu.. ale tego romantycznego. ❤
Dziś jesteśmy już w domu. Docieramy sie i poznajemy z córeczką. Wczoraj przyleciała moja Mama a życie wraca do normalności po ciężkim czasie.. ja mam wciąż niskie żelazo. Jestem na lekach, sama robię sobie przeciwzakrzepowe zastrzyki.
Izunia w szpitalu spadła na wadze, ale dziś już prawie nadrobiła. Karmię piersia. Udalo sie. Mam pokarm. Kilka razy jeszcze wspomagamy się MM bo pierś ssie trochę krótko i nie robiła kupki.. ale pomału je coraz lepiej. Uczymy sie siebiem jest cudnie. Wybaczcie jednak, jeśli teraz będę mniej aktywna na waszych blogach. Staram sie czytać, ale głównie jak karmię, czyli jedną reką… ale już napisać coś jedną ręką jest trudniej. 😁
